John ‘the cakeman’ bakt in de keuken van WIJ 3.0 Ghanaplein

Je bekijkt nu John ‘the cakeman’ bakt in de keuken van WIJ 3.0 Ghanaplein

Een van de deelnemers op onze activeringslocatie Ghanaplein in Overvecht is John. Je vindt hem vaak in de keuken van de kantine, waar hij naar hartenlust de heerlijkste cakes bakt. Omdat hij daar zo goed in is, kreeg hij zelfs de bijnaam ’the cakeman’. Naar eigen zeggen bakte hij er al meer dan 70. Liesbeth Rox sprak met John over zijn activiteiten bij WIJ 3.0 Ghanaplein, een sociale plek waar mensen actief kunnen worden, nuttig bezig zijn en vertrouwen opdoen.

Hoe ben jij bij hier bij WIJ 3.0 beland?

“Ik heb in mijn leven heel wat te verstouwen gekregen. Ik had een slechte start, groeide de eerste periode van mijn jeugd op de boerderij van mijn oma en opa op, was niet gelukkig in mijn huwelijk en vluchtte in mijn werk. Door mijn turbulente jeugd lukte het mij helaas niet om de opleiding tot automonteur af te ronden. Daardoor heb ik vooral zwaar en ongeschoold werk gedaan, zoals werk in het abattoir en in allerlei magazijnen. Ik ging als ‘stuiterbal’ door het leven, wat uiteindelijk zijn tol eiste. In 2007 kwam ik namelijk met een burn-out thuis te zitten.

Hierop werd ik afgekeurd en via via belandde ik bij WIJ 3.0 in Overvecht. Daar sta ik nu twee ochtenden in de keuken als kok. Mijn werk past mij als een jas. Ik weet wat er van mij wordt verwacht en heb niet veel ‘reuring’ om mij heen. Ik kan er namelijk niet tegen als ik teveel word geprikkeld.”

Wat doe jij precies als kok?

“Omdat ik in de ochtend werk, zorg ik vooral voor iets lekkers bij de koffie en voor het eten tijdens de lunch. Ik bak dus regelmatig een cake, beleg broodjes en maak pizza’s en snacks.”

Wat trekt je aan in dit werk?

“Als eerste vind ik het gewoonweg leuk om lekkere dingen te maken – dat geldt ook voor thuis. Ik heb daar weliswaar een kleine verzameling kookboeken, maar ik kijk er nauwelijks in. Ik doe het meer op mijn gevoel. Het is vaste prik: zondag zorg ik voor het eten. Ten tweede waardeer ik de sociale contacten die ik op het Ghanaplein opdoe: je praat met iedereen. Ik heb dat wel moeten leren, want van mezelf ben ik niet zo’n sociaal type. Hierdoor voelt deze plek nu heel vertrouwd: het is mijn ‘stekkie’ geworden. Tot slot waardeer ik het, dat ik niet te veel mensen in de keuken om mij heen heb – daar kan ik niet goed tegen.

John bakt pizza in de keuken van WIJ 3.0 Ghanaplein

Stel, jij hebt het voor het zeggen. Wat zou je anders doen?

“Ik zou bij het aanbieden van het assortiment letten op wat het onder de streep oplevert. Broodjes gezond zijn natuurlijk oké en lekker, maar om ze te maken moet je meer kosten maken dan voor een pizza. Die laatste versnijd je vervolgens ook nog eens tot punten. Eventuele winst kun je opsparen om er later iets leuks mee te doen.”

Wat is het mooiste compliment dat je ooit kreeg?

“Nou, dat is eigenlijk heel grappig. De bestuurder van WIJ 3.0 heeft mij eens enorm geprezen om een cake die per ongeluk was ontstaan. Dat zit zo: Ter afsluiting van de renovatie was er een soort van feestje gepland, waarvoor ik één citroen en twee pruimencakes zou maken. Door een stommiteit mixte ik het citroenbeslag met dat voor één van de pruimencakes. Deze nieuwe creatie werd dus een groot succes.”

Wat zou je iedereen als les willen meegeven?

“Geef de moed niet op en blijf doorzetten! Vergeet daarbij vooral niet wat je kunt. ‘Kan niet’ en ‘wil niet’ liggen in mijn ogen op het kerkhof.”

Waar kunnen ze jou midden in de nacht voor wakker maken?

“Dat klinkt misschien heel gek, maar voor een bakkie ouderwetse soep zoals mijn oma vroeger maakte…”

Welke drie dingen kun je niet missen in je leven?

“Mijn hond, mijn vrouw en een paar pilsjes. Deze drie dingen samen zorgen voor een boel gezelligheid. Anders dan vroeger probeer ik meer de balans te bewaken en niet over de schreef te gaan en te somberen. Meer en meer maak ik zodoende een feestje van mijn leven. Daarom gun ik mijzelf af en toe leuke dingen, zoals vrolijke plantjes in mijn tuin zetten en op vakantie gaan.”

Interview en tekst: Liesbeth Rox
Foto’s: Olivier Beens