In de rubriek JIJ 3.0 staat elke keer een deelnemer van WIJ 3.0 in de spotlight. Want zonder hen is er geen WIJ 3.0. Met deze keer Anita van onze locatie in Zeist.
Anita heeft thuis zoveel planten als past. Zo’n stuk of twintig. Als ze meer ruimte had, dan zou ze die vullen met nog meer planten. De meeste planten kwamen als stekjes uit de kas van WIJ 3.0 locatie TuinZeist. Daar verzorgt ze zeven dagdelen per week alle planten. Ze geeft ze water, verwijdert dode blaadjes en stekt planten.
Groene vingers
Ik vraag haar of ze veel kennis van planten heeft. ‘Ik denk dat ik weinig weet, ik heb gewoon groene vingers’, zegt ze. Daarna somt ze alle planten op die ze kent. De yuka, sansevieria, de vingerplant, dracena en de hedra, haar lievelingsplant. Voor de sansevieria heeft Anita nog een tip: ‘Hoe beter je die verwaarloost, hoe vriendelijker ze voor je worden. Als je ze goed verwaarloost, gaan ze nog bloeien ook.’
Anita komt al zo’n zes, zeven jaar bij TuinZeist. Ze is er ooit begonnen als onderdeel van de bruggroep van Altrecht (een overgang van een opname naar ambulante therapie). Dat beviel zo goed dat ze altijd gebleven is. Omdat ze de neiging heeft om te isoleren, bezoekt ze de tuin vijf dagen per week.
Erkenning
Het fijnst aan de tuin voor Anita is de erkenning en herkenning die ze er vindt:
‘Het feit dat je hier niet veroordeeld wordt. Wij noemen het gekscherend de grote, boze buitenwereld; daar vindt iedereen wat van een psychiatrisch patiënt. Bij een reguliere baan heb ik het gevoel alsof er ‘gekkie’ op mijn voorhoofd staat. Hier is dat helemaal niet zo. Geiten over zware en serieuze onderwerpen kan hier ook, dat hoef je elders niet te doen. Het is fijn dat we daarover kunnen grappen zonder dat het gelijk zwaarmoedig wordt.’
Rust vinden
Haar droom om opnieuw een betaalde baan te krijgen is aan het vervagen nu ze bijna 53 wordt. Maar Anita zou wel graag een blijer mens willen zijn in de toekomst. ‘Gewoon een beetje rust’. Voorlopig vindt ze die rust in ieder geval in de kas. ‘Neem het stekken bijvoorbeeld, dat is achter elkaar steeds hetzelfde doen, dat zijn de momenten dat ik uit mijn hoofd kom.’
TEKST & BEELD: Kim Schormans
