Carola is bezig met het uitsnijden van een domtoren die als 3D kunst op een hart moet worden geplaatst. Ze laat trots zien wat ze verder nog heeft gemaakt. “Utrecht is waar mijn hart ligt”, zegt ze, dat is haar eigen thema. “Maar het thema van de tentoonstelling is ‘divers en toch samen’. Daarom heb ik drie heel verschillende series gemaakt, die er heel anders uitzien maar toch allemaal over Utrecht gaan.”

Kunstexpositie Divers en toch samen

Tussen 15 en 19 mei 2022 was de tentoonstelling ‘Divers en toch samen’ van de Expogroep te zien. Straatnieuws volgde de voorbereidingen van vier kunstenaars en schreef naar aanleiding hiervan dit artikel, dat eerst verscheen in Straatnieuws 07-2022.

Ze moet nog veel doen, maar het is te overzien. “Alleen is het volgende week vakantie, en dan kan ik niet hierheen komen om te werken. Mijn zoontje is dan thuis.” Ze tekenen dan vaak samen, maar hier bij WIJ 3.0 kan ze zich toch beter concentreren en krijgt ze dus meer gedaan. “Thuis word ik steeds afgeleid. Oh, ik moet nog boodschappen doen. Oh, de wasmachine is klaar, dan gaat het werk toch minder snel.

Het fijne aan de Expogroep is dat ze uitgedaagd wordt om eens iets anders te doen dan ze gewend is, zoals werken in 3D. Juist die uitdaging vindt ook Arjan fijn. Bij hem kan ik zijn ontwikkeling volgen omdat alle tekeningen in een boekje zitten. Hij probeert steeds meer en steeds anders te werken en steeds nieuwe varianten te maken van de figuur die hij tekent. Daardoor is hetzelfde figuurtje steeds weer verrassend en steeds weer nieuw. De jurk van de figuur wordt nu in het naailokaal ook echt gemaakt, zodat daar op de tentoonstelling patronen op kunnen worden geprojecteerd. “Het is wel een beetje moeilijk omdat ik daar helemaal geen invloed op heb”, zegt Arjan. “Ik probeer ook maar zo min mogelijk te gaan kijken.”

Ook deelnemers van atelier Naald en Draad hebben bijgedragen. Kijk bijvoorbeeld deze jurk waarop patronen worden geprojecteerd. pic.twitter.com/9uDfk7yuWL

— Olivier Beens (@olivierbeens) 18 mei 2022

Paul (artiestennaam: Joshua-Mozes) is intussen een beetje aan het spelen met een fantasiealfabet in zijn schetsboekje. Ik mag er even doorheen bladeren. Er staan wilde schetsen in die nauwelijks zijn uitgewerkt, maar ook tekeningen met kleur en detail. Ik word getroffen door de expressie die eruit spreekt. Met het doek voor de expositie is hij nu even niet bezig, maar hij laat het wel zien. “Ik zit erover te denken om er nog een zon bij te schilderen. Nee, dat maakt het niet beter”, peinst hij. Hij is erg tevreden over de intensiteit van de ogen. “Het is een planeetgodin die haar glazen bol laat zien”, zegt hij. “Ze waarschuwt ons. Maar dat verzin ik maar ter plekke. De toeschouwer mag zelf verzinnen wat het betekent.”

Hij laat foto’s zien van hoe het doek er een jaar geleden uitzag, zo lang is hij er al mee bezig. Toen stond er een heel andere figuur op, op een heel andere plaats op het doek. Maar nu zet hij er een punt achter. “Ik doe er niets meer aan, het is klaar.” Hij zet het doek op zijn zij op een schildersezel en signeert het. Zo zal het te zien zijn op de expositie.